Grandioos. Adembenemend. Terwijl ze de hoofdtrap van het Grand Palais afdaalde om het gevechtsveld te betreden en haar dobok aanpaste voor de finale om de bronzen medaille (in de categorie onder 67 kilo), dacht de 19-jarige Carolo waarschijnlijk aan de fundamenten van haar sport: «De weg van de voeten, de vuisten en de wijsheid.» Tijdens haar lange olympische dag combineerde Sarah Chaâri al deze elementen met zoveel mogelijk harmonie. Vooral met veel emotie, die haar overviel in de laatste tienden van een seconde van een gevecht dat er heel slecht uitzag, tegen de Oezbeekse Ozoda Sobirjonova. De emotie die haar overmande toen de beslissing van de scheidsrechter, via de video, haar op het nippertje de overwinning toekende. Op de laatste seconde, «we gaan het je geven.» Slechts enkele minuten na de historische prestaties van Nafi Thiam en Noor Vidts in het Stade de France, bezorgde de Carolo België een negende olympische medaille, de allereerste in de geschiedenis voor het Belgische taekwondo.
«Ik besef nog niet wat er net is gebeurd, ik wil eerst mijn familie en vrienden weerzien om dit te delen.» Haar ogen glinsteren, tranen rollen over haar met inspanning rood geworden gezicht, waarschijnlijk ook door de verwarring van gevoelens. Is dit sterker dan een wereldtitel? Een seconde van reflectie, terwijl de Belgische vlag op haar schouders rust. «Ja, ja! We werken hier jaren voor. Een olympische medaille, ongeacht de kleur, is het summum. Voor mij is dit al een prestatie...»
De jongste van de delegatie (19 jaar) werd niet overweldigd door de majesteit van de locatie, noch door de uitdaging: integendeel, Sarah Chaâri maakte gebruik van de unieke en universele context van de Spelen, onder de gouden decoraties van het Grand Palais, om zich enorm te vermaken op de mat, onder duizenden paar ogen die verbaasd waren over het zelfvertrouwen van een jonge vrouw die door de concurrentie scherp in de gaten werd gehouden. Een status als wereldkampioen verandert de blik van anderen, zelfs als het de sporter zelf niet verandert.
Ondanks twee redelijk gemakkelijke overwinningen in de ochtend, bleef ze voorzichtig en waakzaam. Terecht. Helder over de onvoorspelbaarheid van een toernooi dat nergens op lijkt, had de geneeskundestudente uiteindelijk weinig om te geven om haar status als wereldkampioen of zogenaamd gunstige statistieken tegen haar rivaal in de halve finale, Viviana Marton. Dynamischer en beweeglijker blokkeerde de Hongaarse haar weg naar de grote finale. Het was in de daaropvolgende uren, die eindeloos leken, dat haar grootste uitdaging zich verstopte. «Gewoonlijk, wanneer je verliest, ga je naar huis. Hier moest ik me mentaal herpakken, mezelf opnieuw voorbereiden om een medaille te halen via de herkansingen. Het was moeilijk, maar het team was er, gelukkig...»
Een nerveuze lach onderbreekt haar woorden, in het oorverdovende lawaai van het Grand Palais. De Carolo weet dat ze op een haar na het slechtste resultaat op de Spelen had kunnen bereiken, wanneer je van het podium wordt geweerd. Haar lot werd beslist op een tiende van een seconde voor het einde van het gevecht, op het allerlaatste moment, toen alles verloren leek. Een knie van de tegenstander die de grond raakt na een wanhopige aanval, een scheidsrechter die aarzelt en de VAR raadpleegt, een munt die aan de goede kant valt in een zaal verdeeld over de uitslag. «Ik zat echt in een moeilijke positie, ik kon de juiste afstand ten opzichte van de tegenstander niet vinden (verlies 16-2 in de eerste ronde!). De coach drong erop aan dat ik kalm moest blijven, me niet te veel moest blootstellen en geduldig moest zijn.» Een strategie die uiteindelijk loonde. «Ik heb alles gegeven aan het einde. Soms lukt het, soms niet. En deze keer lukte het!»
Oprecht en diep ontroerd, heeft de jongste van de Belgische delegatie de verwachtingen waargemaakt die haar intrinsieke talent en al indrukwekkende CV hadden gewekt, ook al werd vaker de termijn van 2028 genoemd. «Los Angeles is nog ver weg, maar het geeft me een doel, geweldige vooruitzichten. We gaan snel weer aan het werk om daarvoor te trainen.»
Deze vrijdag in Parijs sloeg de «koelbloedige killer» (een van haar bijnamen in de kleine wereld van het taekwondo) toe toen niemand het meer verwachtte. Zijzelf waarschijnlijk ook niet. De weg van de voeten, de vuisten en de wijsheid. Vooral ook van het hart. Deze lange olympische dag was uitzonderlijk, maar zal zeker niet uniek blijven in het leven van Sarah.
