Na enkele moeilijke dagen waarin hij bleef vechten, moest Remco Evenepoel opgeven in de 14e etappe van de Tour de France. Duidelijk ongemakkelijk en zonder kracht, de drager van het witte trui besloot te stoppen met tranen in zijn ogen. In een ontroerend bericht op Instagram reflecteerde hij op zijn opgave, waarbij duidelijk werd dat hij emotioneel geraakt was.
“Wat de hoogtepunt van mijn seizoen moest zijn, werd een teleurstelling. De Tour de France was mijn grote doel. Na mijn val in december had alles wat ik deed een duidelijk doel: op tijd klaar zijn voor juli. Dit doel gaf me richting, maar creëerde ook veel druk”, geeft Evenepoel meteen toe.
“De wintermaanden, normaal gezien de periode waarin je een solide basis voor het seizoen bouwt, werden opgeëist door revalidatie en herstel. Ik had geen andere keuze dan geduldig te zijn: ik moest genezen. Toen ik eindelijk weer mocht trainen, ging alles ineens snel. Het werd een voortdurende race tegen de klok: een race om op tijd klaar te zijn voor de klassiekers van april, een race om in hoogte te trainen, een race om klaar te zijn voor de Tour… Ik had altijd het gevoel dat ik achterop liep. Tijdens de training voelde ik me nooit echt mezelf: de gebruikelijke sensaties waren er niet, maar ik bleef erin geloven. Ik wilde deze droom niet opgeven”, herinnert de olympisch kampioen zich.
«Ik was al op voordat de Tour begon»
De gebeurtenissen bleven zich opstapelen en zorgden ervoor dat Evenepoel uiteindelijk stopte:
“We dachten dat de gedwongen rust tijdens de revalidatie me genoeg energie had gegeven. Maar in werkelijkheid had mijn lichaam nooit echt rust; het bleef vechten om te genezen van de breuken en het trauma van de val. Achteraf gezien was ik niet overtraind, maar was ik duidelijk uitgeput. Ik was al op voordat de Tour begon.
En vlak voor de Tour had ik een ander ongeluk. Tijdens het Belgisch kampioenschap brak ik opnieuw een rib. Niet de ergste blessure, maar zeker niet ideaal. Ik begon de zwaarste wedstrijd ter wereld met een gebroken rib en een vermoeid lichaam. Geen ideale combinatie. Maar ik wilde dit doel waarvoor ik zo hard had gevochten niet opgeven.
Toch heb ik alles gegeven. Ik heb een etappe gewonnen, het witte trui meerdere dagen gedragen en goed gepresteerd in het algemeen klassement. De eerste week ging vrij goed, gezien alles wat ik had meegemaakt. Maar in de tweede week begon ik de prijs te betalen voor al deze inspanningen. Ik hield vol, maar diep van binnen wist ik dat ik niet op mijn beste niveau was. Tot op het moment dat mijn lichaam eindelijk zei ‘stop’.»
«Ik ben gebroken, en vreemd genoeg ben ik daar trots op»
Na twaalf dagen brak ik. Alles wat ik in mij had, heeft me uiteindelijk ingehaald. Maar zelfs toen wilde ik niet opgeven. Ik heb zo hard mogelijk gevochten.
Voor jullie, mijn fans, wilde ik alles geven tot de laatste druppel die ik nog had. Maar twee dagen later voelde ik me volledig leeg. Het was toen dat ik besloot om van de fiets af te stappen. En bovendien begonnen de eerste tekenen van een infectie zich te tonen. Wat in het begin slechts een klein ongemak was, veranderde al snel in een acute sinusitis. Het sloeg me hard.
Die dag werd een van de ruigste en kwetsbaarste momenten van mijn carrière. Ik ben gebroken, en vreemd genoeg ben ik daar trots op. Het vraagt kracht om te laten zien dat niet alles altijd gaat zoals je wilt. Dat zelfs als je iets diep van binnen wilt, je lichaam soms andere plannen heeft. Dit moment, hoe moeilijk ook, heeft laten zien dat ik mens ben. Met zowel hoogte- als dieptepunten.
De beslissing om de Tour te verlaten was de moeilijkste beslissing die ik in lange tijd heb genomen. Maar het was de juiste. Voor de eerste keer heb ik echt naar mijn lichaam geluisterd. En ik hoop dat dit moment een boodschap overbrengt, vooral aan jonge renners die kijken: het is oké om te stoppen. Het is oké om je moe te voelen. Het is oké om mens te zijn. Soms is een stap achteruit de sterkste zet die je kunt maken.
Nu ga ik rust nemen om te herstellen.
Dank jullie wel voor de steun, het betekent meer dan jullie denken.
Remco »
